ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΜΠΑΧΑΡΙΚΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό, στα παράλια της Μεσογείου, σ' ένα μικρό και φιλικό χωριό, ζούσε μια γιαγιά που την φώναζαν γιαγιά Μαλλού.

Πήρε το όνομά της από τα μακριά μαλλιά της που τα έπιανε πάντα κότσο. Ήταν ψηλή, φορούσε στρογγυλά γυαλάκια και είχε κόκκινα μαγουλάκια από το πολύ φαγητό. Η γιαγιά Μαλλού ήταν όμορφη γιαγιά , φορούσε ωραία μακριά φουστάνια, σε φωτεινά χρώματα και πάντα συνόδευε το φόρεμά της με μια ακριβή καρφίτσα από την συλλογή που είχε, όταν ήταν νέα. Τα παπούτσια της γιαγιάς ήταν πάντα γυαλισμένα και είχαν ένα χρωματιστό φιόγκο.

Το σπίτι της ήταν σαν παραμύθι: Στο σαλόνι κρέμονταν νεράιδες και ζαχαρωτά, στην τραπεζαρία είχε ξύλινα στρατιωτάκια και ένα μεγάλο κάστρο, στο υπνοδωμάτιο, οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με ζωγραφιές από άμαξες και πριγκίπισσες.

Η γιαγιά Μαλλού είχε μια μεγάλη αδυναμία: την κουζίνα της! Ήταν εξαιρετική μαγείρισσα και η κουζίνα της ήταν το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού. Εκεί καλωσόριζε τα παιδιά και τα εγγόνια της, που λάτρευαν να δοκιμάζουν τις συνταγές της. Η γιαγιά ήταν πολύ ευτυχισμένη, που μπορούσε κάθε βράδυ να μαγειρεύει γλυκά και φαγητά.

Στους τοίχους της κουζίνας υπήρχαν ράφια από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι. Εκεί, φύλαγε τον «μικρό της θησαυρό», όπως τον αποκαλούσε, και τον φύλαγε σαν τα μάτια της. Ο θησαυρός της δεν ήταν χρυσάφια, κεχριμπάρια ούτε και διαμάντια αλλά ήταν μικρά μπουκαλάκια και μικρά βαζάκια που μέσα είχαν μπαχαρικά και βότανα .

Κάθε βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα κι ενώ η νύχτα είχε πέσει για τα καλά, τα δέντρα ροχαλίζανε, τα λουλούδια είχαν κλείσει τους ανθούς στους για να ξεκουραστούν, τα αστέρια φωτίζανε τους δρόμους, το φεγγάρι έφεγγε όλη τη γη και η ησυχία απλωνόταν σε όλη τη φύση, η γιαγιά ξύπναγε, φόραγε την πολύχρωμη ποδιά της και έτρεχε στην κουζίνα της. Εκεί συναντούσε τους φίλους της τα μπαχαρικά που θα της χαρίζανε ακόμα μια γλυκιά και γευστική συνταγή για το τραπέζι της. Κάθε βαζάκι είχε τη δική του προσωπικότητα: Η γιαγιά είχε οργανώσει τα μπαχαρικά της σε τρία μεγάλα ράφια, σαν μικρές γειτονιές, ενός χωριού.

Του Χωριού των Μπαχαρικών: Στο πρώτο ράφι, η "Γειτονιά της Σοφίας": Το ΣΑΦΡΑΝ, ο σοφός ηγέτης, με το χρυσαφένιο χρώμα του Ο ΚΟΥΡΚΟΥΜΑΣ με το τουρμπάνι του, ο γιατρός του χωριού Το ΓΛΥΚΑΝΙΣΟ, η ονειροπόλα αστρολόγος. Ο ΚΟΛΙΑΝΔΡΟΣ, ο επιστήμονας με τα χοντρά γυαλιά.

Στο μεσαίο ράφι, η "Γειτονιά της Καρδιάς": Η ΚΑΝΕΛΑ, η αιώνια κουτσομπόλα Το ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ, ο ρομαντικός τραγουδιστής Το ΜΟΣΧΟΚΑΡΥΔΟ, ο ντροπαλός ποιητής Η ΠΑΠΡΙΚΑ, η καλλιτέχνιδα με τα πολύχρωμα καπέλα Το ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΓΙΕΝ, ο επαναστάτης με τη μοτοσικλέτα Και όλα τα ΠΙΠΕΡΙΑ, καυτερό ΚΟΚΚΙΝΟ, ΛΕΥΚΟ τριμμένο και το κλασικό Μαύρο.

Στο κάτω ράφι, η "Γειτονιά των Αρωματικών": Η ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΑ, η στοργική μητέρα όλων Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ, ο χορευτής που χόρευε όταν η γιαγιά του τραγουδούσε Το ΘΥΜΑΡΙ και η ΡΙΓΑΝΗ, οι αχώριστες φίλες που μύριζαν καλοκαίρι Ο ΑΝΗΘΟΣ, ο αιώνιος αισιόδοξος, λεπτός σαν τον πρώτο εγγονό Ο ΔΥΟΣΜΟΣ, ο αθλητής του χωριού, δυνατός σαν τον τρίτο εγγονό Το ΣΚΟΡΔΟ, ο δυνατός φύλακας, καυτερό σαν τη γλώσσα της μικρής εγγονής.

Και στο πιο ψηλό ράφι, που το έφτανε μόνο στις μύτες των ποδιών της, στα «Εξάρχεια»: Το ΜΠΟΥΚΟΒΟ, η ροκ σταρ του χωριού Ο ΚΟΛΙΑΝΔΡΟΣ, ο μυστηριώδης φιλόσοφος. Κάθε βράδυ, η κουζίνα της γιαγιάς Μαλλούς ζωντάνευε.

Το Σαφράν προέδρευε στα συμβούλια του χωριού, ο Κουρκουμάς και η Μαντζουράνα ετοίμαζαν θεραπευτικά ροφήματα, η Παπρίκα ζωγράφιζε πορτρέτα, ενώ το Πιπέρι Καγιέν και το Μπούκοβο έστηναν συναυλίες ροκ. Η Κανέλα συνέχιζε να κυνηγά τα νέα της ημέρας, με το Γαρύφαλλο να την ακολουθεί πιστά τραγουδώντας της σερενάτες.

Το Μοσχοκάρυδο έγραφε κρυφά ποιήματα, ενώ ο Γλυκάνισος διάβαζε τα άστρα και προέβλεπε τον καιρό της επόμενης μέρας. Στην αυλή, ο Δυόσμος προπονούσε τα άλλα μπαχαρικά σε αθλητικούς αγώνες, με το Σκόρδο να φυλάει πάντα την είσοδο για κάθε ενδεχόμενο. Το Θυμάρι και η Ρίγανη μοιράζονταν ιστορίες από το καλοκαίρι, ενώ ο Βασιλικός χόρευε στο ρυθμό της μουσικής του Μπούκοβου.

Η γιαγιά Μαλλού παρακολουθούσε όλα αυτά χαμογελώντας. Και κάθε μέρα, όταν η γιαγιά Μαλλού δεν μαγείρευε, τα μπαχαρικά ζούσαν ξεχωριστές περιπέτειες. .

ΜΕΡΑ ΕΚΛΟΓΩΝ Το χωριό των μπαχαρικών βρισκόταν σε αναβρασμό. Ήταν η μέρα των μεγάλων εκλογών για το "Πιο Χρήσιμο Μπαχαρικό", και δύο ισχυροί υποψήφιοι διεκδικούσαν τον τίτλο: το Πιπέρι και το Σκόρδο. Το Σαφράν, ως πρόεδρος της εκλογικής επιτροπής, κάλεσε τους υποψηφίους να παρουσιάσουν τα επιχειρήματά τους.

Το Πιπέρι Καγιέν ανέβηκε πρώτο στο βήμα: "Αγαπητοί συμπολίτες! Είμαι το πιο διαδεδομένο καρύκευμα στον κόσμο! Βρίσκομαι σε ΚΑΘΕ τραπέζι. Μπορώ να κάνω κάθε φαγητό πιο νόστιμο με μια μόνο πρέζα. Και έχω τόσες ποικιλίες: μαύρο, λευκό, κόκκινο, πράσινο!" Το κοινό χειροκρότησε, και η Λαίδη Κανέλα ψιθύρισε στο Γαρύφαλλο: "Καλό επιχείρημα!".

Το Σκόρδο πήρε τη σειρά του: "Συνάδελφοι! Εγώ δεν είμαι απλά ένα καρύκευμα - είμαι φάρμακο! Προστατεύω την υγεία, δυναμώνω την καρδιά, καταπολεμώ τα μικρόβια. Και στη μαγειρική; Είμαι η βάση κάθε σάλτσας, κάθε σούπας, κάθε μαρινάδας!" Η Μαντζουράνα κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι της.

Η συζήτηση άναψε: Πιπέρι: "Μα μυρίζεις τόσο έντονα!" Σκόρδο: "Τουλάχιστον δεν κάνω τους ανθρώπους να φτερνίζονται!" Ο Κουρκουμάς σηκώθηκε να προσθέσει: "Το Πιπέρι είναι εξαιρετικό για την πέψη." Η Μαντζουράνα αντέτεινε: "Αλλά το Σκόρδο είναι φυσικό αντιβιοτικό!" Η γιαγιά Μαλλού παρακολουθούσε χαμογελώντας.

Όταν η ένταση κορυφώθηκε, σηκώθηκε και είπε: "Αγαπημένα μου μπαχαρικά! Γιατί πρέπει να διαλέξουμε; Σκεφτείτε τη σκορδαλιά - χρειάζεται και σκόρδο και πιπέρι για να είναι τέλεια! Κάθε μπαχαρικό έχει τη δική του αξία και τη δική του θέση στην κουζίνα.

" Το Σαφράν συμφώνησε: "Η γιαγιά έχει δίκιο. Προτείνω να κηρύξουμε συμπροεδρία!" Και έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία του χωριού, δύο μπαχαρικά μοιράστηκαν τον τίτλο. Το Πιπέρι και το Σκόρδο έμαθαν ότι η συνεργασία είναι καλύτερη από τον ανταγωνισμό. Από τότε, κάθε φορά που κάποιος ρωτάει ποιο μπαχαρικό είναι πιο χρήσιμο, η γιαγιά Μαλλού απαντά: "Όπως στη ζωή, έτσι και στη μαγειρική - η ομορφιά βρίσκεται στη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό!" .

ΕΛΑ ΣΤΟ ΧΟΡΟ Η Δεσποινίς Βανίλια είχε μόλις ανοίξει τη σχολή χορού της στο χωριό των μπαχαρικών. Κάθε απόγευμα, το παλιό αρωματοπωλείο γέμιζε με μουσικές και γέλια, καθώς δίδασκε στα άλλα μπαχαρικά πώς να χορεύουν.

Εκείνο το απόγευμα όμως, ένας απρόσμενος επισκέπτης χτύπησε την πόρτα της σχολής. Ήταν το Γαρύφαλλο, που συνήθως περνούσε τον καιρό του τραγουδώντας σερενάτες στην Κανέλα. "Δεσποινίς Βανίλια," είπε ντροπαλά, "θα. θα ήθελα να μάθω να χορεύω. Νομίζω ότι η Κανέλα θα με πρόσεχε περισσότερο αν ήμουν καλύτερος χορευτής." Η Βανίλια χαμογέλασε γλυκά. "Φυσικά! Ο χορός είναι σαν τη μαγειρική - χρειάζεται πάθος και υπομονή.

" Το πρώτο μάθημα ήταν. καταστροφικό. Το Γαρύφαλλο μπέρδευε συνεχώς τα βήματά του και πατούσε τα πόδια της Βανίλιας. "Ένα-δύο-τρία, ένα-δύο-τρία," μετρούσε υπομονετικά η Βανίλια. "Μη κοιτάς τα πόδια σου, κοίτα ψηλά!" "Μα πώς θα δω πού πατάω;" διαμαρτυρήθηκε το Γαρύφαλλο. "Ο χορός είναι εμπιστοσύνη," εξήγησε η Βανίλια. "Όπως όταν τραγουδάς - δεν σκέφτεσαι κάθε νότα, απλά αφήνεσαι στη μουσική!" Μέρα με τη μέρα, το Γαρύφαλλο βελτιωνόταν. Η Βανίλια ανακάλυψε ότι είχε εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού - απλά έπρεπε να βρει την αυτοπεποίθησή του.

Ένα απόγευμα, ενώ εξασκούνταν στο βαλς, η Κανέλα πέρασε έξω από τη σχολή. Κοίταξε μέσα από το παράθυρο και είδε το Γαρύφαλλο να στροβιλίζεται χαριτωμένα με τη Βανίλια. "Μα τι βλέπω!" ψιθύρισε στον εαυτό της, νιώθοντας για πρώτη φορά ένα τσίμπημα ζήλιας. Την επόμενη μέρα, η Κανέλα εμφανίστηκε στη σχολή. "Θα ήθελα κι εγώ να γραφτώ στα μαθήματα," ανακοίνωσε. Η Βανίλια χαμογέλασε πονηρά. "Φυσικά! Και ξέρω ακριβώς με ποιον θα σε βάλω να χορέψεις.

" Σύντομα, η σχολή χορού της Βανίλιας έγινε το πιο δημοφιλές μέρος του χωριού. Το Πιπέρι Καγιέν έμαθε τανγκό με την Παπρίκα, η Μαντζουράνα δίδασκε παραδοσιακούς χορούς, και ο Κουρκουμάς εντυπωσίαζε όλους με τις κινήσεις του Μπόλιγουντ. Στο τέλος κάθε μαθήματος, το Γαρύφαλλο και η Κανέλα έμεναν λίγο παραπάνω για να εξασκηθούν. Και η Βανίλια, βλέποντάς τους να χορεύουν, σκεφτόταν: "Μερικές φορές χρειάζεται απλά ένας χορός για να φέρεις δύο καρδιές πιο κοντά." Η γιαγιά Μαλλού, που είχε γραφτεί κι αυτή στα μαθήματα, έλεγε πάντα: "Η ζωή είναι σαν το χορό - δεν έχει σημασία πόσες φορές θα μπερδέψεις τα βήματά σου, αρκεί να συνεχίζεις να χορεύεις!" .